Indiaan
Glandeuse Pinéale
- Inscrit
- 20/2/06
- Messages
- 220
Udon
Hij draait zich om en voor hem loopt de lange weg Mar, dwars door de woestijn Remka met ergens de berg Udon. Al weken ziet hij hem in zijn dromen. Toch? Hij zet zijn pijp neer en begint te lopen. Langzaam wordt Udon zichtbaar en een gevoel van euforie komt over hem heen. Eindlijk had hij Udon gevonden. Als een zittende reus is Udon het enige wat deze woestijn bewoont. Maar belangrijker, zo weet hij, kent Udon alle antwoorden en zal Udon hem uit deze wereld wegdragen. Udon is de laatste halte voor hij uit deze rare wereld zal vertrekken. Deze wereld vol ongelijkheden en paradoxen.
Hij moet aan zijn vriend Noud denken, maar waarom? Omdat hij hem voor deze reis achter liet? Hij denkt nog wat na over zijn vriend en hoopt dat Noud het goed maakt. Dan stopt hij abrupt, want de gedachtes overwelmen hem weer een keer.
Stel je kan alleen denken als je leeft. Hoe ziet het niet denken er dan uit? Een angstige zwarte wereld van niet denken? Maar waarom komt dit zo angstig op hem over? Je merkt toch niks van het dood zijn zelf? Zijn hart begint harder te kloppen en langzaam wordt hij nerveuzer. Maar wacht, tijd is relatief en de hersenen kunnen tot duizenden, zelfs tienduizenden keren zo snel denken dan de praatsnelheid waarop we nu denken. Hij had zelf al meegemaakt, dat de tijd twee keer zo lang duurde dan normaal het geval is. Als dat waar zou zijn, zou de geest dus alleen maar vrij moeten zijn van de wereld om sneller te gaan denken. Wat dan zou moeten betekenen, dat op het moment dat we doodgaan deze vrijheid krijgen. Wat heb je te doen als er een oneindigheid voor je ligt, maar je je lichaam niet kan gebruiken? Dan zou je toch gaan overdenken wat je allemaal hebt meegemaakt in je leven? Toch? Niet? Tot je alles overdacht hebt en tot rust komt en nergens meer over nadenkt en je onbewust doodgaat. Dat zou verklaren dat sommige mensen hun leven aan zich voorbij zien trekken op het moment dat ze doodgaan. Want de oneindigheid is natuurlijke weer een fractie van seconde als je geest niet meer vrij is.
Het gaat wel weer goed met hem. Zo vaak al dat hij dit al heeft meegemaakt. Zo vaak al dat hij dit heeft overdacht, maar toch blijven de gedachtes terug komen.
Hij is er nu bijna en zet een extra harde pas in. Nog maar even en hij kan weggaan. Hij stopt voor de berg, draait zich om en zit weer in de kamer van Noud.
“Hoe was de trip?
Hij draait zich om en voor hem loopt de lange weg Mar, dwars door de woestijn Remka met ergens de berg Udon. Al weken ziet hij hem in zijn dromen. Toch? Hij zet zijn pijp neer en begint te lopen. Langzaam wordt Udon zichtbaar en een gevoel van euforie komt over hem heen. Eindlijk had hij Udon gevonden. Als een zittende reus is Udon het enige wat deze woestijn bewoont. Maar belangrijker, zo weet hij, kent Udon alle antwoorden en zal Udon hem uit deze wereld wegdragen. Udon is de laatste halte voor hij uit deze rare wereld zal vertrekken. Deze wereld vol ongelijkheden en paradoxen.
Hij moet aan zijn vriend Noud denken, maar waarom? Omdat hij hem voor deze reis achter liet? Hij denkt nog wat na over zijn vriend en hoopt dat Noud het goed maakt. Dan stopt hij abrupt, want de gedachtes overwelmen hem weer een keer.
Stel je kan alleen denken als je leeft. Hoe ziet het niet denken er dan uit? Een angstige zwarte wereld van niet denken? Maar waarom komt dit zo angstig op hem over? Je merkt toch niks van het dood zijn zelf? Zijn hart begint harder te kloppen en langzaam wordt hij nerveuzer. Maar wacht, tijd is relatief en de hersenen kunnen tot duizenden, zelfs tienduizenden keren zo snel denken dan de praatsnelheid waarop we nu denken. Hij had zelf al meegemaakt, dat de tijd twee keer zo lang duurde dan normaal het geval is. Als dat waar zou zijn, zou de geest dus alleen maar vrij moeten zijn van de wereld om sneller te gaan denken. Wat dan zou moeten betekenen, dat op het moment dat we doodgaan deze vrijheid krijgen. Wat heb je te doen als er een oneindigheid voor je ligt, maar je je lichaam niet kan gebruiken? Dan zou je toch gaan overdenken wat je allemaal hebt meegemaakt in je leven? Toch? Niet? Tot je alles overdacht hebt en tot rust komt en nergens meer over nadenkt en je onbewust doodgaat. Dat zou verklaren dat sommige mensen hun leven aan zich voorbij zien trekken op het moment dat ze doodgaan. Want de oneindigheid is natuurlijke weer een fractie van seconde als je geest niet meer vrij is.
Het gaat wel weer goed met hem. Zo vaak al dat hij dit al heeft meegemaakt. Zo vaak al dat hij dit heeft overdacht, maar toch blijven de gedachtes terug komen.
Hij is er nu bijna en zet een extra harde pas in. Nog maar even en hij kan weggaan. Hij stopt voor de berg, draait zich om en zit weer in de kamer van Noud.
“Hoe was de trip?
zo logisch en toch zo onlogisch :roll: 
peace
